We Hadden Het Er Net Over:
(Alweer) een gesprek over Dennis Kucinich

(8/03)

Ik werd verrast door een email van een oude vriend, normaalgesproken a-politiek, die het met me over Dennis Kucinich wilde hebben. Hoewel ik niet altijd vol plezier naar zo’n aas hap, stimuleerden onze gespreksuitwisselingen me genoeg om ze met de wereld te delen:

Mijn vriend begon:

Danny, ik moet het je vragen... als je de bedoeling hebt om Bush van de tafel te schuiven, waarom ondersteun je dan Kucinich in plaats van een Democratische kandidaat die ook echt een kans heeft? Ik heb mijn keuze tot dusver nog niet op iemand laten vallen—ik kan maar nauwelijks bijhouden wie zich kandidaat stelt—maar na Nader in 2000 te hebben ondersteund kan ik het niet over mijn hart krijgen een mooi Democratenwatje op de dag van verkiezing te ondersteunen en daarna Bush nog eens vier jaar te moeten aanzien. Wat denk jij hierover?

Ik antwoorde:

Ondersteunde jij Nader in Juli 1999? Ik neem aan van niet. Trouwens, mijn lieve vriend—Nader was geen “mooi Democratenwatje”—hij had zich kandidaat gesteld tegenover de genomineerde van de Democratische Partij. Wat me weer terugbrengt bij de dag van vandaag. Ik zal (waarschijnlijk) plichtmatig stemmen voor ieder zat, lafhartig, verraderlijk watje dat de Democraten nomineren als het eenmaal November 2004 is (herinner je wel, maat—ik heb het de vorige keer wel gedaan en jij niet, dus kom niet met dat halve gedoe bij me aan). Maar waarom nu? Wat is eigenlijk het nut ervan om bij deze fase al betrokken zijn, tenzij er iemand is die je ziel en je instincten echt aanspreekt?

Ik zie niemand slaap te verliezen over Kerry, Dean of Gephart tot aan de Republikeinse conventie—noch zal iemand anders dat zien. Zij hebben de capaciteit niet om de verloren (en de geëxplodeerde) kiesdistricten van de Democratische Partij te inspireren. Dean is conservatief, een ex-schatje van het DLC, beetje een bedrieger om eerlijk te zijn—Kerry, een stedelijke liberaal, en Gephart… nou—genoeg gezegd. Voor zover het “geen kans hebben” van Kucinich, ik denk niet dat je veel aandacht besteedt aan mijn schrijfsels (hmmmmph!). In tegendeel, ik denk dat als een progressieve kandidaat op een progressieve agenda niet kan winnen —dat betekent, door er zonder omheen te draaien te zeggen dat we in dit land van richting moeten veranderen—en dit bovendien doen met het geld en de media tegen hem (of haar)—dan zijn we echt pas genaaid… en is er geen hoop op een redelijke poging de grote plagen van oorlog, armoede, gezondheid, scholing, enzovoorts aan te pakken.

De figuren van de DLC (Democratic Leadership Council) denken dat ze het op hun manier kunnen doen—dat zal nooit lukken. De Democraten hebben sinds 1948 geen meerderheid van blanke stemmen meer gewonnen (met uitzondering van de neuslengte na de huurmoord op LBJ in 1964). Dit gaat ook nooit meer gebeuren. En wat dan nog?! Begrijp me nu niet verkeerd—een aantal van mijn beste vrienden zijn blank. Het is gewoon zo dat als demografische en politieke trends de ene richting uitzoeven, rennen de Democraten, zoals inmiddels gebruikelijk is geworden, net zo hard de andere richting op.

De Republikeinen hebben gelijk: zij weten dat ze een uitstervende diersoort zijn: de mensen haten hen en hun beleid. The enige manier waarop zij kunnen winnen is door plannen voor herdistrictering door te drukken, geld in te nemen, zwarte stemmen te onderdrukken door stemlijsten uit te zuiveren en andere geplande en doelgerichte intriges, alle kiezers te terroriseren, te liegen en door gewoonweg de stem te stelen als dat nodig is… dus dat doen ze! Ze hebben de laatste verkiezing juist gelezen als zijnde een midden-linkse stem, een afwijzing van zelfs de mildere beleiden die Bush in de campagne heeft ondersteund. Ze mogen dan varkens zijn, maar ze zijn niet dom.

Aan de andere kant zijn de Democraten wel dom. In plaats van de trends te identiciferen en te versterken die de Republikeinen al voor hun aangeven (en proberen met al hun geld en macht te verpletteren), spelen zij het spel mee en verzekeren ze zo hun eigen nederlaag. Het is een simpel feit dat de zogenaamde “sociale problemen”: afschaffing van de racistische doodstraf, wapencontrole; gemeentebeperking op toezicht; herinstelling van stemrechten van misdadigers; behandeling van behoeften voor gezondheidszorg, scholing, arbeid en infrastructuur, werknemersrechten, democratische beveiliging voor stemhervormingen, DC staatsheid—kortom, bijna de gehele progressieve agenda—van enorm belang zijn voor de exploderende kiesdistricten waar de loyaliteit van stemmers voor hun partijen bijna 90% is!!! Wat voor rekenmachines gebruiken deze blanke Democraten?

Natuurlijk stemmen minderheden niet in grote hoeveelheiden—waarom zouden ze ook in ‘s hemelsnaam? En het feit dat jij of ik de trom roeren over wat voor uitschot Bush, Rumsfeld, Cheney, Powell, Ashcroft en de rest wel niet zijn zal dat soort opkomst niet motiveren. Waarom zou het? Het heeft geen zin.

Mensen willen op iets stemmen, net zoals jij deed toen je op Nader stemde neem ik aan. De Democraten zouden er zelfs niet in slagen jou op hun te laten stemmen, en jouw broer/oom/neef zit niet in de gevangenis/is niet werkeloos/zit niet in het leger voor de sukkelige prijs van een gratis “opleiding” enz. Nee, ik houd me bij m’n originele conclusie: een kandidaat zoals Kucinich, of Sharpton, of Braun, heeft de beste kans dit land om te draaien—inzoverre die kans bestaat.

Als President Dean zijn eerste troepentoename aan Irak uitbesteedt, “een middenweg vindend” voor zijn plan om alle linkshandige doofstomme weeskinderen die op een Dinsdag zijn geboren verplicht een rampenverzekering af te laten sluiten, “terrorisme” (staatsdefinitie) toevoegt aan de lijst van overtredingen die met de dood worden bestraft—zal ik het niet leuk vinden je te moeten zeggen “ik zei het toch”. De waarheid is dat Bush dit land zo erg heeft genaaid dat slechts een draai van 180° de terroristische, anti-humanistische beleiden die zoveel schade hebben aangericht op effectieve wijze kan verstoten. De repercussie zal niet alleen verdwijnen omdat hij verslagen is. Maar zoals ik al zei, ik zal uiteindelijk waarschijnlijk stemmen voor Tweedle-Dick, Tweedle-John of Tweedle-Dean wanneer het zover is. Zoals je weet ben ik een trouwe Democraat, in tegenstelling tot sommige anderen… hmmmm?

Mijn vriend vervolgde:

Gewoon voor de zekerheid, ik ben het met je eens over het onaangesproken potentieel om de stemblokken van de Zwarten, Latino’s en vrouwen samen te hechten met de blanke progressieven om zo nationaal te winnen. Het is voor mij alleen niet logisch dat Kucinich de man is die dit voor elkaar kan krijgen. Hij ligt me wel en ik denk dat hij in staten zoals Massachusetts wel op de kracht van ideëen alleen kan winnen. Maar dat maakt hem nog geen boeiende spreker of telegenieke campagnevoerder die de kiesdistricten op nationaal niveau kan samentrekken. En dat maakt hem niet de kerel die zijn meest heersende politieke associatie kan overwinnen als zijnde de burgemeester die verantwoordelijk was voor het faillissement van een belangrijk hoofdstedelijk gebied. De Republikeinen zullen hem alleen daarop al afmaken.

Ik ging verder:

Interessant genoeg zei ik ongeveer hetzelfde in een vorig stuk dat ik schreef [Deze Keer Brandt Alles]. Ik ben er ook niet zeker van dat hij die kerel is. Maar ik ben het niet eens met de reden—ik denk gewoon dat het misschien niet mogelijk is dat een blanke kandidaat dit doet. Bevolkingen van minderheden zijn decennialang aangesproken door professionele blanke politici and hebben er meer dan genoeg van. De enige reden die zij nog hebben om op de Democraten te stemmen is dat die niet Republikeins zijn.

Maar die truc zal niet eeuwig blijven werken. En Kucinich zal echt plaats in zijn campagne moeten vrijmaken om stemmers van minderheden een houvast te geven—zelfs Jackson had hier moeite mee tijdens zijn campagnes. In de rommelige historische warboel van Amerika na de slavernij is geen enkel project zo simpel als het eruit ziet en geen positie, promotie of verdrag zo simpel als het klinkt. Een van de vreemde dingen van het ingetrouwd zijn in de Zwarte gemeenschap: je hoort er nooit echt bij, net als bij een religieuze bekering. Maar het helpt wel om je gedachten een beetje te ordenen.

Wat uitstraling betreft ben ik het niet met je eens—ik vind dat hij dat wel heeft. Zelfs critici zijn erover verrast en van onder de indruk dat hij de grootste en meest ontstuimige massa’s heeft aangetrokken en een soort magnetische aanwezigheid heeft.

En wat Cleveland betreft zullen de Republikeinen alles gebruiken wat ze op een bumpersticker kunnen krijgen. Dat is geen groot nieuws en de districten van Kean, Derry en Hartberman zijn dwaas genoeg om te denken dat ze die onvermijdbare aanval kunnen afkopen door meer Republikeins te zijn. De hele reden dat Kucinich zijn verplichtingen niet nakwam was omdat hij de eis van de bank weigerde om de openbare voorziening te verkopen. De eis was ongebruikelijk en misschien niet helemaal kosjer gezien de clinch van de bank met CEI, de openbare voorziening die in de komende tien jaar bijna $200 miljoen meer van belastingbetalers had kunnen verdienen als Kucinich zijn campagnebelofte niet had gehouden om Muny Light niet te verkopen. De Stadsgemeente prees hem in 1988 voor zijn “moed en vooruitziendheid” om zijn belofte te eren die intussen, zoals het er toendertijd naar uitzag, zijn politische carrière ruïneerde. De stad “strafte” hem door hem drie keer terug te zetten naar een congreszetel die hij had gestolen van een dienstdoende Republikein in het “Democratische Land van Reagan”.

Velen aan de East Side houden nog steeds ontzettend veel van hem gaf zelfs de Cleveland Scene, een aantal van zijn felste tegenstanders, toe die dit een tijdje geleden in een vlijmscherp stuk schreven. De auteur werd op het hart gedrukt niet te laten blijken dat Kucinich werd lastiggevallen door de vooral uit Afro-Amerikanen bestaande massa tijdens een restaurantvergadering—hoewel hij al jaren geen campagne gevoerd heeft in het district. Dean mag dan misschien Vermont winnen; Kerry misschien Massachusetts. Kucinich wint misschien Ohio—en als dat gebeurt wint hij de verkiezing. Natuurlijk wordt hij scheef aangekeken vanwege zijn potentiele status van lievelingszoon, maar iedere Democraat die Ohio heeft gewonnen heeft al de gehele roestriem (behalve Indiana) en Florida in de nieuwe vergelijking gewonnen.

Het is niet makkelijk, maar het zal voor geen enkele Democraat makkelijk worden. Praten over enkelvoudige getallen als zijnde doodsklokken in een veld met 9 kandidaten (waar opiniepeilingen zover van tevoren een foutmarge hebben van 4 of zelfs 6[!]%)—en rekening houdend met het feit dat een heel derde deel geregistreerde Democraten geen enkele kandidaat bij naam konden noemen—klinkt me gewoon dwaas in de oren. De pers leeft zich uit—maar dat is iets voor de critische massa. De meeste mensen weten niet wat ze moeten denken totdat andere mensen weten wat ze moeten denken. Hiermee lijkt het op het broeikaseffect. Klimatologen hebben het over het ”omslaan” van het klimaat als een bepaald onbekend punt wordt bereikt. GW is op zich niet gevaarlijk (Global Warming (broeikaseffect), niet die G.W.), maar wel omdat het het klimaat veel eerder kan laten “omslaan”. Ik heb er een kwart eeuw op gewacht dat er iets fatsoenlijks gebeurt. Momenteel vind ik het lage pitje helemaal niet erg...

© 2003 Daniel Patrick Welch. Herdruk toegestaan. Vertaling van Maryke Jensen.  

^  Top  ^

Welch woont en schrijft in Salem, Massachusetts, USA, met zijn vrouw, Julia Nambalirwa-Lugudde. Samen leiden zij The Greenhouse School. Hij is op de radio te horen geweest [interview hier beschikbaar]. Vroegere artikelen zijn beschikbaar op danielpwelch.com. Wij zouden het erg op prijs stellen als u een link naar ons opstelt.