We kunnen de Oorlog in Vietnam Winnen
En andere blunders uit een tijdperk dat toch nog niet voorbij is

(9/03)

Ik hou van de geur van moeras 's ochtends. Wauw, het maakt je wel een beetje depri, hè? Het enige wat er nog te zeggen valt is dat er "licht aan het einde van de tunnel" te zien is. Maar al het andere is al begonnen zichzelf uit te spelen. We hebben zelfs de wederopstanding van die Orwellse mantra zien "vrede winnen". Als ik tijdens het Vietnam-tijdperk slechts een paar jaar ouder was geweest, had het deja-vu me zeker hebben getroffen.

Maar zoals het nu is moet ik vertrouwen op krankzinnige bronnen, zoals geschiedenis, om de griezelige overeenkomsten duidelijker te zien worden. Het bombarderen van de woestijn heeft geen enkele zin, dus dat is al uitgesloten-geen bomen om je in te verstoppen. Napalm is echter op een verassende manier teruggekomen. Ze hebben er natuurlijk maandenlang (snak!) over gelogen, maar de terugkeer ervan was al gegarandeerd naar aanleiding van de gerecyclede rolbezetting. Ik begin zo langzamerhand te denken dat de enige reden waarom we niet meer gehoord hebben over "Irakisatie (Irakisisatie…, Irakatie…?)" is omdat het heel wat moeilijker te spellen is dan Vietnamisatie. De overmoed van de Besten en de Slimsten is echter met al haar macht teruggekeerd -herbezet in de vorm van De Gevaarlijkste Mannen ter Wereld.

Natuurlijk kunnen we de oorlog in [voeg hier naam in van hopeloos keizerlijk aventuur waarin de V.S. momenteel betrokken is] winnen. Deze kleuren lopen niet uit! Ik vraag me af of berouw eigenlijk wel een kwaliteit is die bij deze Oorlogsmannen bekend is, hoe diep dan ook verstopt. Na een oorlogskoorts tussen de goedgelovigen tevoorschijn te hebben getoverd met een pak leugens gewikkeld in chauvinistische leuzen, sturen ze nu de kinderen van andere mensen weg om te sterven in alweer een verafgelegen plek. Geven ze er iets om? Is het ijs in hun aderen eigenlijk wel warmer geworden sinds de dagen van de indrukken van de Burgeroorlog, de huurlingcampagnes van het Britse Keizerrijk, de duizenden jongens die aan Gallipoli zijn geofferd op het altaar van natie-opbouw? Aahh, zo werk je je omhoog vanuit de voorraadskamer… als jouw jongens tijdens een oorlog worden afgemaakt, zo wordt je pas een land!

Blijkbaar is de relatie tussen regeerders en vechters iets wat onveranderd is gebleven sinds Vietnam, noch sinds eeuwen daarvoor. Een van de meest zorgwekkende aspecten van de ruwe versie, na vertragingen en uitsluitingen en dergelijke, was leeftijd. Een geweldige uitroep steeg op over het ongepaste feit dat jonge volwassenen, die voor de doelen van hun regering mochten vechten en sterven, helaas niet mochten deelnemen aan verkiezingen om deze doelen te vormen. Zelfs vandaag de dag melden de nakomelingen van de Congresleden in het leger zich nog maar nauwelijks aan om te stemmen. Toch zijn bijna 40.000 van de Amerikaanse soldaten aan het front geen staatsburgers (en komen hierdoor niet in aanmerking om te stemmen)-iets was het Britse Parlementslid George Galloway het "Green Card Leger" van Amerika heeft genoemd. [V.S wordt aangevallen mbt green card soldaten].

Toendertijd werd deze woede gevold door een aanpassing in de grondwet die ervoor zorgde dat de jeugd van Amerika nooit meer zou worden weggestuurd om te sterven zonder er iets over te zeggen te hebben. Maar natuurlijk gaan de heersende eliten op hun eigen manier met zulke brutaliteit om en hebben ze zelfs een nog origineler einde bedacht: pluk van degenen die in geen geval kunnen stemmen. Geweldige show, gouveneurs! Het feit dat Het Volk iets te zeggen heeft was zelfs nog veel makkelijker van de baan te schuiven. Na een Congres zonder ruggegraat dat om de tuin is geleid en is getiranniseerd haar grondwettelijke macht op te geven, was het volk slechts een reeks simpele dominostenen. In feite heeft het volk meer verzet geboden dan de "oppositie", maar uiteindelijk heeft de Grote Leugen zich ver genoeg doorgezet om de redelijke stemmen te overschreeuwen.

De neo-zwendelenden en hun Medereizigers zullen gillen over hoe dit of dat totaal anders is. Nou, duh! De enige ware analogieën bestaan in de wiskunde: 2 staat tot 4 zoals 3 tot 6 staat enzovoorts. Zelfs een historische periode heeft zo haar sociale en culturele karakteristieken. Niemand verwacht dat de Anti-Christ van vandaag een kort, niet goed wijs karakter is, door grote bedrijven geadopteerd die denken dat ze hem kunnen behandelen als de gek die hij is… oh, wacht even. Het enige dat anders is, is de snelheid en intensiteit waarmee het betreffende ongelukkige project lijkt te imploderen. Tenzij we de dag willen beginnen met Reagan's Morning in America, lijkt deze zonsondergang afgrijselijk snel te komen in vergelijking met Vietnam.

Trouw aan de vorm, zowel toen als nu, kent de Koude Oorlog [of voeg hier een huidige globale ondergang-van-de-maand in] geen loyaliteit voor welke partij dan ook. Maar dit is, jammergenoeg, inderdaad een beetje anders. Toen de zaken er zo slecht begonnen voor te staan in Vietnam als nu hier het geval is, was er een omvangrijke anti-oorlogsblokkade binnen de partij die beweerde de Tribune van het Volk te zijn. Nu viel het laten instorten van de verkiezingen van het jaar 2000, zoals we maar al te goed weten, natuurlijk nogal in de smaak bij de "oppositie" die zo haar tanden heeft gekregen. Na vóór de oorlog te hebben gestemd (of dit te hebben gedaan zelfs als het een slecht idee was of niet macho genoeg, of dat de planeten niet goed stonden, of wat dan ook), werd er besloten dat het echte probleem het management was.

Een goedbeheerde bezetting zou wel eens geweldig goed kunnen werken: meer troepen, meer electriciteit… betere leuzen? De meeste Democraten, allemaal te zeer op hun tegenpolen lijkend, zijn er helemaal vóór de bezetting voort te zetten, gezegend zijn hun onverbeterlijke kleine imperialistische hartjes.

Kijk, de rechtsen hebben de Democraten er altijd van beschuldigd geen ruggegraat te hebben. Deze versie van het Vietnamsyndroom was gelijk aan een geopolitieke Rorschach-test: het maakt niet uit hoe de vlek eruit zag, de Democraten zagen altijd Vietnam. In hun bekrompen arrogante manier van doen hebben de rechtsen zich sinds April 1975 voor een nieuw Vietnam ingezet en hebben zij geprobeerd de oppositie met dit soort belachelijke analogieën te tiranniseren. Ze hadden er echter geen idee van dat zij gewoonweg de verkeerde psychiater hadden gekozen.

De echte boeman hier is de fictieve Dr. Zilkoy, de Russische wetenschapper die de moordmachine in de klassieker "Manchurian Candidate" heeft geprogrammeerd. Angela Lansbury, in één van haar beste rollen, vertolkt de Russische agente die het karakter van Laurence Harvey controlleert. Vleiend overgehaald om "de tijd door te brengen met patience spelen" draait de gehersenspoelde Sergeant Raymond Shaw gehoorzaam kaarten om totdat de Hartenkoningin tevoorschijn komt. Als deze aanleiding eenmaal wordt onthuld, is hij gedoemd de moordachtige plannen van zijn trainers in trance te volgen tot aan het bloedige einde toe.

De Democraten lijken zich niet te realiseren dat de Hartenkoningin al is omgedraaid, en door in Irak te blijven wordt de tijd alleen maar verlengt totdat we eruit worden gegooid, de schat intussen geplunderd. De enige "verplichting" waarover de V.S. serieus kan zijn is het ongedaan maken van de oorlogsmisdaden die in de naam van ons volk zijn gepleegd door de Duistere Ridders in Washington. Hen arresteren en overdragen aan het Internationaal Crimineel Gerechtshof zou een begin zijn-rest het feit dat we daar geen deel van uitmaken. De rechtsen zijn kennelijk niet goed wijs-het heeft geen zin hier inkt aan te verspillen. De rest van ons zou voorzichtig moeten zijn niet te worden misleid te denken dat de Irakezen ons nodig hebben voor iets anders dan het betalen van schadevergoedingen voor het ruïneren van hun land. Denk er maar eens over na: heeft de oudste stad ter wereld echt de "deskundigheid" van Paul Bremer nodig om weer op te krabbelen? De V.N., die zichzelf hebben toegelaten gebruikt te worden als wapen van het beleid van de V.S., is helaas op dezelfde manier bedoezeld. Irakezen haten de V.N. net zo erg als de V.S. Enerzijds omdat ze niet in staat waren de inval een halt toe te roepen, anderzijds vanwege hun kruiperige rol in het moorddadige decennia-lange sanctieregime dat het land heeft verstikt.

De Republikeinen, die een compleet land vernietigd hebben-exclusief de V.S. (en dan gaan we er nog los mee om als we nagaan dat het grootste deel van Afghanistan toch al in puin lag), zijn verloren. Ironisch genoeg ziet het ernaar uit dat zij niet alleen gedoemd zijn de V.S. dezelfde fouten te zien maken als in Vietnam, maar ook om de rest van het spel kaarten uit te spelen door dezelfde mensen de schuld te geven. Ze zijn zelfs begonnen over de pers te jammeren-de pers (!) die zo volgzaam als eerste haar kleine oefening in keizerlijke krankzinngheid heeeft opgestart, zou nu zogenaamd het opbloeien van hun neo-zwendelende fantasieën belemmeren. Ontkenning, nog een koppig kenmerk van het Vietnam-moeras, lijkt ook terug te zijn voor een tweede portie.

© 2003 Daniel Patrick Welch. Herdruk toegestaan met naam en link naar danielpwelch.com.
Vertaling van Maryke Jensen.

^  Top  ^

Welch woont en schrijft in  Salem, Massachusetts, USA, met zijn vrouw, Julia Nambalirwa-Lugudde. Samen runnen zij leiden samen The Greenhouse School. Als schrijver, zanger, linguist en activist, is hij op de radio verschenen [interview hier beschikbaar] en is beschikbaar voor verdere interviews. Eerder verschenen artikelen, vertalingen zijn beschikbaar op www.danielpwelch.com Wij zouden het waarderen als u een link naar ons opstelt.