Nog Steeds Gek

Daniel Patrick Welch

Ik dacht dat je dit stuk misschien interessant zou vinden. Het mag naar gelieven worden gepubliceerd, geplaatst of doorgegeven. Er zijn ook vertalingen in diverse talen beschikbaar. Graag wel een URL terugsturen in geval van publicatie. Vrede, Dan Welch

(07/03)

Na al die jaren is het nog steeds verbazingwekkend hoe Amerikanen zo afgesloten kunnen blijven van de wereldgebeurtenissen waarin we zo'n centrale rol spelen. Ik gebruik de term "wereldgebeurtenissen" losjes, daar de V.S. vandaag de dag zelfs haar historische onbeduidende connecties met de werkelijkheid van de rest van de wereld heeft verloren. We blijven onze honkbal kampioenschappen rustig de World Series noemen, ons er niet van bewust zijnde hoe ouderwets en naïef op z'n meest-of arrogant en met onszelf geobsedeerd op z'n minst-dit altijd heeft geleken voor de rest van de wereld. Dit is het kenmerk van de rol van Amerikanen in de wereld geweest-een vreemde menging van alomtegenwoordige betrokkenheid samen met zo goed als volledige ignorantie.

Maar de liefdevolle houterige komedie van onschuld heeft zich overal ter wereld verdund-onschuldigen verdrijven jullie verkozen leiders en installeren hun eigen marionetten normaalgesproken niet -en de charme, als die er überhaupt ooit was, is er niet meer. Toch blijft de nationale domheid voortbestaan, vergemakkelijkt door haar bedenkers in the koppen-verslaafde V.S. persvestiging als nadeel van de Amerikaanse reputatie over de gehele wereld. Overweeg deze juwelen van recente persverslagen van het bloedblad in het Mansur district van Bagdad eens: "Oh, Zo Dichtbij," kwetterde een half dozijn bladen. Zo dichtbij bij wat precies? Rassenmoord? Een Oorlogstribunaal?

Nee. De verwijzing naar een verprutste inval op een huis waar Saddam "zich misschien zou hebben verstopt" was hoe dichtbij onze bevrijders waren Het Beest te pakken. De pers heeft zich zo volledig overgegeven aan Pentagon propaganda dat ze zelfs geen rode vlaggen kunnen zien waar ze dat wel zouden moeten, ongeveer net als een Bizar Rennen van Stieren. Voordat de eentonigheid zich inzette, fleurden mijn oren op bij de saaie herhaling van de duidelijk geplantte partijregel: hoe V.S. machten net vierentwintig uur te laat waren om Hoesseins beveiligingsgegevens te pakken, "…en misschien zelfs de afgezette dictator zelf."

Stel je mijn opwinding voor! Bijna! Erg dichtbij! Hoe dom moet je zijn om het juiste gevolg te trekken dat in de pathologische oneerlijke code van de slechtste administratie in de geschiedenis een zin zo zwak als "mogelijk zelfs" zou moeten worden vertaald met "gegarandeerd niet". Bijna, hebben we geleerd, geldt alleen voor hoefijzers en massavernietigingswapens.

Naast de songteksten van Paul Simon was de andere referentie die zich ontrafelt uit het archief van mijn onderbewustzijn de herinnering aan Winston Smith, het manusje-van-alles uit 1984 van Orwell, aan het schaken terwijl hij luistert naar de uitzending over hoe Big Brother de vijand twijfelloos zal verslaan. De parallel is huiveringwekkend en zet me aan het denken wat voor persoonlijke hel we moeten doorstaan voordat we allemaal uiteindelijk van Big Brother gaan houden.

"Hoe dom denken ze dat we zijn?", schreeuwt de vraag met recht in onze gedachten. Blijkbaar net zo dom als we na al die jaren bewezen hebben te zijn. Orwells Goldstein verklaarde dat degene die het heden controlleert de macht heeft over het verleden, en dat degene die macht heeft over het verleden de toekomst controlleert. Uiteraard was dit in 1984 tenminste gedeeltelijke fictie, een verzinsel uit de vruchtbare communistische gedachten van Orwell. We kregen nooit de andere kant van het verhaal te zien dat Winston in de vorm van een denderende triomf voor Big Brother weeft.

In deze realiteit, tenminste voor dit moment, zijn wij inderdaad ingewijd in de rest van het verhaal. We hebben toegang tot vuurlijnrapporten van het bloedbad dat zich heeft ontvouwen onder de naam van deze verprutste inval. Robert Fisk van de Independent heeft een ander objectief dan het vaak herhaalde Fish Verhaal: Troepen Maken een Bloedbad van Verprutste Inval. "Minimaal één burgerauto vatte vlam waardoor de inzittenden werden gecremeerd". Nou, Emily Latilla zou, alvorens haar kenmerkende uitspraak: "Laat maar zitten" te gebruiken, hebben opgemerkt: "Dat is weer eens heel iets anders".

Het Fish Verhaal over "die ene die ermee wegkwam" in onze nationaal, zelfbedriegend verhaal is echter boeiender dan de waarheid en veel makkelijker te verteren. Maar niemand heeft een dokter nodig om hen te vertellen dat een lekkere smaak niet het beste bewijs is dat iets ook veilig is om te eten. Amerikanen zouden eveneens voorzichtig na moeten gaan hoe dit giftige verhaal bedrieglijk zoet in iets is veranderd dat grenst aan triomf-vooral wanneer, onder de slagroom, het een absolute ramp blijkt te zijn.

Het laklaagje, onze blijkbare oneindige capaciteit om Dom Te Blijven Na Al Die Jaren, laat onze overheden letterlijk vrijuit gaan met moord. Het staat ons toe de wortelen van haat en walging in de regio te negeren, van de CIA vervanging tot de verkozen maar unacceptabel socialistisch ingestelde regering van Mohamad Mossadegh in 1953. Even vergeten is de Amerikaanse installatie van het wrede regime van de Shah en de onvermoeibare pogingen op onderdrukkende regeringen door de hele Golf heen, inclusief Hoessein zelf, te ondersteunen. Degene die het verleden controlleert...

Maar natuurlijk botst Goldstein met Santayana op een onvermijdbaar punt. Het zien ernaar uit dat wij inderdaad gedoemd zijn om dezelfde gesloten circle van Bezetting voor Eerstejaars te herhalen. De taal van keizerlijke verovering is altijd hetzelfde: bevrijding, beschaving, democratie... allemaal hopeloze zelfverheerlijkende concepten ten opzichte van de familie van het slachtoffer "met zijn hersenen uit zijn hoofd". Het domheidsgen is gedurende de jaren gelijkmatig geërfd door de beide grootste partijen, ondanks de huidige mutatie naar de werkelijk monsterachtigen. Maar toch komt een van de meest rationele oproepen van de Democratische presidentenkandidaat Dennis Kucinich, die voorstelt de Amerikaanse troepen te laten terugtrekken, reconstructie (en contractering) aan de VN over te dragen, en de Administratie te laten betalen voor de reconstructie die hun bombardementen noodzakelijk hebben gemaakt. Het persoonlijke fortuin van Cheney kan hiervan moeiteloos een groot gedeelte bekostigen. Betrouwbaar advies dat niet zal worden opgevolgd-de teksten van Simon geven voorrang aan die van Pete Seeger in het klaaglijke, bijna rouwvolle, refrein van "Where Have All The Flowers Gone?", een lied dat hij schreef in het kielzog van zijn aanklacht door de Onamerikaanse Activeiten Commissie in 1955: "Wanneer zullen we het eindelijk leren/Oh wanneer zullen we het eindelijk leren?"

^ Top ^

Welch woont en schrijft in Salem, Massachusetts, USA, met zijn vrouw, Julia Nambalirwa-Lugudde. Zij leiden samen The Greenhouse School. Oude artikelen zijn online beschikbaar: index op verzoek. Hij is op de radio te horen geweest [interview hier beschikbaar] en zijn rubrieken werden ook uitgezonden: degenen die er geïnteresseerd in zijn deze audio-opnames nog eens uit te zenden kunnen contact opnemen met de auteur. Sommige rubrieken zijn beschikbaar in het Spaans of Frans en er wordt gewerkt aan meer vertalingen (alle hulp voor vertaalwerk in meer talen is welkom). Welch spreekt diverse talen en is beschikbaar voor opnames in het Frans, Duits, Russisch en Spaans, of voor telefooninterviews in de doeltaal. Zie danielpwelch.com