De Weg naar de Hel

Geschreven door Daniel Patrick Welch

(4/03)

Het is een droevige tijd in mijn land, net zoals overal op de wereld. Een paar dagen geleden ben ik met een paar vrienden de film "Amen" van Costa-Garvras gaan bekijken. Deze film speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, en gaat over een officier in de gehate SS en een jezuïte priester die samen proberen het Vaticaan, de geallieerde overheden en de Duitsers zelf te overtuigen om zich te verzetten tegen het afslachten van de Joden en anderen in de kampen.
Een Amerikaan die deze film bekijkt in de tijd waarin we nu leven, kan de parallellen met de huidige situatie niet over het hoofd zien. Met alle macht zijn miljoenen van ons aan het vechten om onze mede-inwoners van de terreur van deze criminele oorlog te overtuigen, niet alleen voor de slachtoffers in Irak maar ook voor de consequenties voor onze toekomst en die van de wereld in het algemeen.

De correspondent Robert Fisk in het Midden-Oosten heeft laatst een stuk geschreven over het feit dat anti- en pro-oorlogsmachten nodig "met elkaar moeten praten". Hoewel ik groot respect heb voor het werk van Fisk, was ik verschrikkelijk teleurgesteld in het stuk dat leek op een kalme en redelijke conversatie bij de koffie. Samen met de hele wereld hebben we het vooruitzicht van rationeel ruziemaken met mensen die de waarheid niet onder ogen willen zien alles behalve opgegeven.

En overal ter wereld wordt de roep steeds groter om met deze mensen te "praten" in de enige taal zij begrijpen. Hieronder deel ik een discussie met een Argentijnse vriendin-en mijn antwoord-terwijl zij vragen stelt vanuit een wereld zonder hoop, vragen van een volk dat op weg is naar de hel en dat, naar het schijnt, het tij niet wil keren.

Brief uit Argentinië

Vertel me, Danny: Weten de mensen in de Verenigde Staten eigenlijk wel wat er aan de hand is in Irak en de redenen ervoor? Zijn ze zich ervan bewust dat de bevolking van de V.S. slechts 6% van de werelbevolking vertegenwoordigt?

Zijn ze zich ervan bewust dat deelname aan de presidentsverkiezingen in de V.S. nauwelijks 30% bedraagt? Dit betekent dat 30% van deze 6% van de mensheid, inwoners van de V.S., een gek, een marionet van de monopolies, aan het hoofd van een massamoord hebben geplaatst die, als hij wordt toegestaan om verder te gaan, misschien zelfs de dimensies van de Joodse holocaust zal bereiken-een nieuwe Hitler.

Zijn ze zich bewust van de onrechtmatigheid van de genomen actie en van de consequenties die deze woede en anti-Amerikaans gevoelens, die overal ter wereld aan het exploderen zijn, op hun eigen mensen en economie kunnen hebben?

Hier zijn mensen serieus van plan goederen van de V.S. te boycotten, een soort van economisch embargo. Gisteren tijdens het middageten met mijn familie, dachten we na en discussiëerden we over het feit dat het volk van de V.S. waarschijnlijk weet heeft van al deze dingen en er gewoonweg niets om geeft. Misschien zijn hun comfortabele leven en economische voordelen gewoon belangrijker dan het bloed van onschuldigen dat op de wereld wordt vergoten om deze privileges in stand te houden.

Danny, vergeef me dat ik zo wreed ben, maar ik ben een Latijns-Amerikaanse vrouw en onze landen zijn dikwijls slachtoffer geweest van lokale verraders (zoals president Menem) en van het lokale beleid van de overheid van de V.S. dat ons diepe ellende hebben bezorgd.

Maar overheden zijn afhankelijk van de overleving van het volk en wat ik wil weten is of wij, de onderdrukten van deze wereld, erop kunnen vertrouwen dat het geweten van de mensen van de V.S. op een dag wakker zal worden en dat ze de verantwoordelijkheid zullen begrijpen dat ze een halt moeten toeroepen aan de onredelijkheid en economische gierigheid van hun leider? Anders zie ik geen hoop voor de wereld en kan er niet worden gedacht aan een "levensvatbare" toekomst voor onze planeet. Zal solidariteit en empathie ooit sterker zijn dan een volle koelkast, een voetbalspel, een nieuwe auto, en een mooi huis? Denken Amerikanen eigenlijk wel aan deze dingen?

Vertel het me alsjeblieft. Met vriendelijke groet, Indiana

Brief uit Amerika

Indiana: Ik kan de diepgaande onwetendheid van mijn volk niet tegenspreken, noch kan ik hiervan een helemaal duidelijke beschrijving geven. Alles wat je zegt klopt: dat wil zeggen, het antwoord op al je vragen kan ja zijn, hoewel dat elkaar soms lijkt tegen te spreken. De situatie is zo ingewikkeld en zo verwarrend, dat het niet met een enkele formule kan worden gekarakteriseerd. Het heeft vijftig jaar geduurd om deze plaats in de geschiedenis te krijgen, een historisch moment waarin vele kwade machten in één punt samenkomen.

Je cijfer van 30% is zelfs nog iets veel ergers geworden. In het verleden hebben de zogenaamde democratieën zichzelf erop beroemd te kunnen zeggen dat de kandidaat die de "meerderheid" won tenminste de meeste stemmen had gekregen. We weten misschien best dat dit valse trots is, maar toch-het kan niet worden ontkend dat dit zelfs slechter is dan wanneer de "winnaar" niet echt gewonnen heeft.

Het is moeilijk de arrogantie en het cynisme van een "gekozen" overheid op deze manier te overdrijven. Voeg het religieuze fundamentalisme aan de mix toe, gecompliceerd door de krankzinnigheid (eerlijk gezegd is er geen andere term voor) van een rechtse partij die niets anders ziet dan hun eigen "visie" van een wereld die naar hun eigen idee is gemaakt, de ondersteuning en invloed van fanatische Likudniks, en je krijgt een erg explosief recept. 

Maar ik heb het nog niet over de mensen gehad. De fusie van de media in de afgelopen twintig jaar-en de controle door bedrijven die vaker wel dan niet samengaan met rechtse politieke machten-heeft ook geholpen bij de totstandkoming van dit speciale historische moment. Een economie die bijna volledig is gebaseerd op consumptie heeft de mensen waarschijnlijk dommer gemaakt dan welke andere invloed dan ook. Maar natuurlijk wint dit niet de sympathie van wat ik noem een criminele, "vrijwillige domheid". Volgens de statistieken heeft meer dan 70% van alle huishoudens thuis toegang tot het Internet. Uit deze cijfers alleen al kunnen we concluderen dan deze onwetendheid meer of minder een probleem is van vrije wil-maar ook een probleem dat gecompliceerd is door een cultuur van politieke vervreemding en een compleet gebrek aan een cultuur van analyse en kritieke gedachten. De mensen "weten" gewoon niet meer "hoe" ze moeten denken.

Indiana: je moet begrijpen dat miljoenen van ons al worstelend aan het werk zijn om te proberen de waarheid te vertellen aan onze mede-inwoners. Contact houden met buitenlandse vrienden (waar de laatste tijd bijna mijn hele vriendenkring uit lijkt te bestaan) is om het hoofd te bieden aan een verlegenheid die bijna onbeschrijfelijk is. Ik herinner me in 1990 in Nicaragua te zijn geweest waar ik gelukkig genoeg was een Panamanees te ontmoeten, een "Sandalista" net als ik. Dit was kort na het bloedbad van 1989 in Panama dat was veroorzaakt door de "operatieve slag" van de V.S. En in het midden van de huidige oorlog weten slechts weinig Amerikanen zelfs van de escalerende oorlog in Colombia.

Ik vind de analogie met de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog passend en leerzaam, maar ik zou het zelfs nog een beetje gevaarlijker noemen. Nazisme is, tenminste op het niveau van staatsmacht, door de oorlog vernietigd. De onderdrukking van Duits nationalisme was misschien een van de meest belangrijke en nodige resultaten van de oorlog-behalve natuurlijk dat het concept van nationalisme in het algemeen door dit enkele voorbeeld werd versterkt. In tegenstelling tot de val van de Duitsers is er geen macht groot genoeg of bereidwillig genoeg om de V.S. met hetzelfde effect te straffen. Het lijkt er ook op dat er waarschijnlijk geen oorlogstribunalen zullen zijn, nu België haar eigen wetten heeft veranderd om de Amerikanen te kalmeren.

In deze lijn van denken zagen wij laatst de film "Amen" van Costa-Garvras. Het is een denderende film en een die alle Amerikanen zouden moeten zien. Velen zullen tot tranen ontroerd worden (zoals bij mijn vrouw het geval was, hoewel ze theoretisch gezien Afrikaanse is en niet Amerikaanse), niet alleen door het pure gewicht van het verhaal, maar ook door de griezelige naklank die het voor ons zou moeten hebben in deze tijd van de geschiedenis, de overweldigende woede en verdriet dat het in het geweten naar voren brengt. Ik weet niet hoe, wanneer en of we deze mensen kunnen wakkerschudden.

Maar op de lange termijn heb ik een soort akelige hoop, ironisch genoeg meer dan ik misschien ooit tevoren had. Ik ben gedurende mijn hele volwassen leven actief geweest in worstelingen, populair en politiek, en altijd met de overtuiging dat ons werk ooit voordelig zal zijn voor onze kleinkinderen, of voor die van hun. Ik zal nooit in mijn leven de fundamentele veranderingen zien waar we allemaal naar streven. Maar de huidige crisis raakt mij zo diep, zo enorm, dat ik mezelf nu kan toestaan het me in te beelden. Niettegenstaande mijn bovengenoemde punt over onmiddelijke bestraffing, markeert deze oorlog het begin van het einde van de V.S. als een dominerende wereldmacht. 

Boycotts, sancties, embargo's, rechtszaken en tegenaanvallen zullen allemaal effect beginnen te hebben. Misschien zal de V.S. niet op de militaire manier worden veroverd. Maar als de OPEC bijvoorbeeld besluit om hun olie te vast te leggen op de euro in plaats van op de dollar, zou de dollar bijna van de ene op de andere dag met 40% worden gedevalueerd. In elk geval is de euro grond en omzetten aan het winnen en vertegenwoordigt zelfs vandaag een gefuseerde markt die groter is dan de V.S. Aangezien de economie van de V.S. zo sterk afhankelijk is van opvallende consumptie, zal deze langzamerhand worden vervangen door die van Europa, India, en China. Deze wurging van de economie is naar mijns inziens zowel onvermijdelijk als de enige manier om de oorlogsmachine van de V.S. eindelijk onder controle te krijgen.

Er moet nog veel werk worden verricht om dit punt te bereiken, en ik wil de noodzakelijke worsteling tegen deze criminele en illegale oorlog in het bijzonder helemaal niet bagatelliseren, noch alle ellende die uit dit systeem is voortgekomen. Wie weet? Misschien zijn het de vrome wensen van iemand die gewoon wil dat deze nachtmerrie voorbij is. Maar in een geheime hoek van mijn hart sta ik mezelf een moment van kalmte toe, een overtuiging dat het kwaad zal worden verslagen.

© 2003 Daniel Patrick Welch. Herdruk toegestaan. Vertaling van Maryke Jensen.

Daniel P. Welch
Administratief Directeur
The Greenhouse School

"Om meer te weten te komen over onze school, bezoek ons alstublieft op de volgende link:
www.volunteersolutions.org/volunteer/agency/one_157700.html"

^  Top  ^

Welch woont en schrijft in Salem, Massachusetts, USA, met zijn vrouw, Julia Nambalirwa-Lugudde. Samen leiden zij The Greenhouse School. Zijn rubrieken werden ook op de radio uitgezonden. Anderen die er geïnteresseerd in zijn de audioversie (electronische opname beschikbaar) uit te zenden, neem alstublieft contact op met de auteur. Welch spreekt verschillende talen en is beschikbaar voor opnames in het Frans, Duits, Russisch en Spaans afhangende van een betrouwbare vertaling, of anders voor telefooninterviews in de doeltaal. Hij heeft ook gezongen en voorgedragen op anti-oorlog gebeurtenissen en is beschikbaar voor een beperkt aantal afspraken zoals de planning het toelaat.